I PÓŁMARATON W WILANOWIE CZYLI NIEOCZEKIWANE 2 MIEJSCE OPEN I DOBRY TRENING DO MARATONU

Półmaraton w Wilanowie czyli pierwszy bieg w tym sezonie i wielka niewiadoma... Czy biec w tempie maratonu? Czy biec szybciej? Po wakacjach w górach i całkiem długiej chorobie treningi kompletnie mi nie szły... Nogi ciężkie zupełnie nie chciały się kręcić... Dopiero w ostatnim tygodniu było trochę szybciej i łatwiej, więc nadzieja przed maratonem wróciła...

Pogoda wyjątkowo zapowiadała się idealnie... Po ostatnich upałach lekki deszczyk i brak wiatru w Wilanowie - lepiej być nie mogło :-) Niestety nie przewidziałam jednego - półmaraton był mały, więc całą trasę musiałam biec sama...

Mimo wszystko na starcie nastawiłam się bojowo - spotkałam Pelę, która kazała cisnąć, więc humor się poprawił i nie było wyjścia :-) Trasa to dwie pętle z podbiegami, więc przy okazji miał być niezły trening dla głowy...

Pierwsza pętla minęła bardzo szybko - na początku biegłam z 2 chłopakami (chociaż żaden nie chciał biec przede mną tylko obok lub za mną, więc to żadna frajda), a po 5 km oderwałam się i zdecydowałam się na samotny bieg... Jak mam kogoś ciągnąć to już wolę sama siebie ciągnąć - wystarczający ciężar ;-)

Do 14 km biegło mi się bardzo lekko chociaż bałam się, że w pewnym momencie zabraknie sił lub motywacji... Nie było widać nikogo przede mną ani za mną, a różnica była co najmniej 200 m... Biegłam jako druga kobieta, więc właściwie wystarczyło tylko dobiec do mety... I wtedy pojawiło się coś o czym już zdążyłam zapomnieć przez ostatnie dwa lata - KOLKA... Na początku lekka, a później coraz mocniejsza... Zaczęłam zginać się w pół, zwolniłam... Głowa krzyczała żeby się zatrzymać - przecież nikt Ciebie nie goni!

Ale nie poddałam się - nie zaczęłam iść... I tak ciągnęłam z bólem do jakiegoś 19 km kiedy w końcu zobaczyłam moją ukochaną rodzinkę :-) Niestety nie było ich na pierwszej pętli, ale wiedziałam, że na drugą powinni zdążyć :-) Machałam do nich już z daleka i od razu cieplej zrobiło mi się na serduszku :-)

Co jakiś czas spoglądałam na zegarek i miałam nadzieję, że uda się dobiec poniżej 1:30... Niestety kolka mnie na tyle spowolniła, że nawet szybki ostatni kilometr kiedy kolka już praktycznie minęła nie dały "dwójki" z przodu i skończyło się z czasem 1:30:06. Gdyby nie te 6 sekund i kolka byłabym przeszczęśliwa z biegu, ale wciąż nie wiem w jakiej jestem formie przed maratonem... Z drugiej strony ten start można potraktować jako trening, bo jednak 75% trasy biegłam całkowicie sama i w dodatku na trasie, na której często biegam. Cieszy na pewno 2 miejsce OPEN i 1 miejsce w kategorii Warszawianek :-) I oczywiście super nagrody - sama nigdy bym sobie nie zafundowała diety pudełkowej, masażu sportowego czy siłowni za 400 zł miesięcznie z treningami personalnymi... Warto było przewalczyć tę kolkę i tutaj pobiec ;-) A poranek spędzony w ten sposób z rodzinką też motywuje do dalszego biegania... Tylko co z maratonem? I gdzie go pobiec? Warszawa, Katowice, Rzeszów, Poznać, Toruń? Póki co wygrywa Warszawa, ale mam ochotę na rodzinny wypad do Krakowa i Katowic przed powrotem do pracy, więc może jednak Katowice? :-) Może nie będzie to najszybszy maraton, ale zawsze to odpoczynek od Warszawy, która przeraża mnie podbiegiem na Belwederskiej na 15 km... Mam spory dylemat, ale oby w życiu były same takie dylematy ;-)