Dlaczego nowe życie? Dlaczego dopiero piąty maraton? Często słyszę takie pytania, ale "nowe życie" jest w stanie zrozumieć dopiero osoba, która przebiegnie maraton do którego przygotowywała się przez wiele tygodni, a dzień maratonu był po prostu ukoronowaniem ciężkich treningów i świętem, kiedy okazuje, że od teraz można wszystko, a niemożliwe nie istnieje... A dlaczego dopiero piąty maraton chociaż biegam już tyle lat? Bo dla mnie przebiegnięcie czy częściowe nawet przejście maratonu bez przygotowania to pozbawienie siebie co najmniej 90% radości z tego biegu... Bo to właśnie te przygotowania, ta ciężka praca i w końcu start - wisienka na torcie... I chociaż nigdy nie wiadomo co przyniesie maraton to mój piąty maraton to moje piąte zwycięstwo - regularny trening, bieg z mocną głową i uśmiech na mecie po kolejnym narodzeniu... Co więcej - od 32 km ja po prostu czułam jakbym unosiła się nad asfaltem, a nogi wcale nie były ciężkie... Ale zacznijmy od początku :-)PRZYGOTOWANIA
Tym razem plan treningowy był zupełnie inny - to nie ja go przygotowywałam tylko Król Artur, więc... tak naprawdę wszystko na tym maratonie było możliwe... Ale zaufałam, wykonywałam treningi najlepiej jak potrafiłam tydzień po tygodniu od maja tego roku i... efekty są :-) Kluczem do tego wszystkiego jest moim zdaniem systematyczność i zdrowie... Jeśli są te dwa elementy to musi być dobrze :-) Ale takie dni, że "nie chce mi się i nie biegam" po prostu się nie zdarzają... No może czasem rzeczywiście "nie chce mi się" biegać jakiegoś akcentu i marudzę, ale trzeba po prostu wziąć się w garść, założyć buty i strój biegowy i po prostu biec... Po 3 km jestem już w swoim pięknym świecie...
Jak zwykle w tygodniu przed startem sporo nerwów (chyba dlatego, że treningów mniej i nie ma co robić z wolnym czasem ;-), a dzień przed była już tragedia... Toaleta co dwie godziny (co to będzie na trasie!!!) i mój mąż, który miał jechać ze mną trasie rowerem zrezygnował z tego pomysłu, więc wiedziałam, że muszę liczyć tylko na siebie... Nie było też pacemakera, który by mnie interesował, więc sam start rysował się zdecydowanie w czarno-białych barwach... Na szczęście iskierka nadziei pojawiła się wieczorem - w biało-czerwonych barwach w postaci polskich siatkarzy, którzy jak lwy wywalczyli miejsce w finale po pięknym boju z USA wygrywając 3:2... Łezki się zakręciły... Skoro oni mogą to chyba ja też mogę! I chociaż przez mecz nie wyspałam się za bardzo przed startem to jednak "głowa" najwięcej mogła zdziałać...
PÓŁ GODZINY DO STARTU
Przed startem spotkałam wielu znajomych biegaczy, którzy wspierali dobrym słowem, a ja czerpałam z tych myśli przez cały bieg... Najpierw Basia, później uśmiechnięta Pela i w końcu Mistrz Artur z Martą... To chyba ich kopy na szczęście dodały najwięcej mocy, a słowa Artura tuż przed startem były powtarzane przeze mnie przez cały bieg "nie przyspieszaj więcej niż 3 sekundy na kilometrze"... I jeszcze zrozumiałam, że moja taktyka trzymania się z balonem na 3:10 do 16 km może być błędna, że zabraknie czasu na finiszu...Przed samym startem spotkałam też Jędrzeja, który podobnie jak ja nie był zbyt optymistycznie nastawiony do startu - problemy żołądkowe i odwieczne pytania - czy jest forma? Jedno było pewne - chcieliśmy mieć już ten egzamin za sobą (przy okazji wielkie gratulacje dla Jędrzeja i Bożenki!!!)... W dodatku były 3 minuty do startu, a ja podczas spotkania z Jędrzejem robiłam brzuszki żeby kolka nie złapała i... zostawiłam swój pierwszy żel energetyczny koło startu... Zorientowałam się na szczęście minutę przed wystrzałem startera i... wystrzeliłam jak z procy przeskakując przez barierki żeby po niego zdążyć... Uff... Zdążyłam... Sprint pełny... Potraktowałam to jako dodatkową przebieżkę ;-)
START - BYLE DO 16 KM...
W końcu ruszyliśmy... Ja jednak postanowiłam trzymać się pacemakera na 3:10 - a może jednak zacznie za szybko jak to zwykle u pacemakerów bywa? I oczywiście zgodnie z przewidywaniami nie było na 3:10 tylko jakoś na 3:08 więc idealny czas żeby się nie zmęczyć, a jednocześnie pobiec w grupie... Mimo wszystko cały czas miałam w głowie słowa Artura, że potem mogę nie mieć już z czego przyspieszać i... cały czas ciągnęło mnie do przodu... W końcu po przebiegnięciu przez ZOO (naprawdę
Patrząc na poprzednie maratony po przebiegnięciu 21 km powinnam czuć się jakbym dopiero wychodziła z domu... Niby nie było źle, bo oddech i mięśnie sprawowały się znakomicie, ale ten ból brzucha... Ta cholerna kolka... Skąd ona nagle się wzięła? To już trzeci start z kolką!!! I wtedy na chwilę pojawił się mój mąż na rowerze, który miał dzisiaj nie być na trasie i wbrew pozorom chociaż był ze mną może z 1,5 km to powiedział kilka ważnych zdań, w tym że Maja i moi rodzice będą czekali na mecie, a poza tym że siatkarzom też wczoraj było ciężko ;-) No i nie było wyjścia... Brzuch czy kolka czy siku czy ból nóg... Wszystko jedno... Wiedziałam, że muszę dobiec do mety choćbym miała się tam człapać po 5:00... No cóż... Trening treningiem, a maraton maratonem - nigdy nie wiadomo co się wydarzy na trasie... Teraz już dobiec trzeba...
Ile razy to słyszał lub odczuł każdy maratończyk? Ja czekałam na 30 km z niecierpliwością bo... chciałam się po prostu przekonać co tym razem przyniesie mi ten królewski dystans :-) O dziwo na jakimś 27 km kolka zaczęła puszczać, a ja poczułam się lekko jak na wybieganiu... Wciąż jednak bałam się przyspieszyć, bo przecież gdzieś w końcu musi mnie dopaść kryzys mięśniowy... Ale... Nic takiego nie przychodziło! Ba! Było coraz lepiej! Dotarłam do 29 km i... zaczęłam się uśmiechać podczas biegu :-) Czułam, że dam radę dobiec do mety bo mam jeszcze mnóstwo sił... Bałam się tylko brzucha, ale na szczęście nic takiego nie przychodziło, więc stopniowo przyspieszałam, machałam do przechodniów i cieszyłam się tym biegiem jak dziecko :-) Niestety wszystko co dobre szybko się kończy i...
Wiatr... Wiatr... Wiatr... A ja byłam sama... Nikogo przede mną z 50 m, nikogo za mną... Nie było za kim się schować... Próbowałam gonić kogoś w koszulce "Jacka" (wyglądał, że świetnie się trzyma i utrzymuje tempo), ale... dogoniłam go już po dwukilometrowej walce z wiatrem... Ehh... Musiałam stracić tu sporo sił i czasu... Głupota... Szkoda, że nie schowałam się za kimś wcześniej... Ale maraton to też popełniane błędy, więc trzeba było biec dalej... No i skoro tutaj było pod wiatr, to znaczy że ostatnie 1,5 km będzie z wiatrem, a to już naprawdę niedaleko...
PODBIEG NA MOST GDAŃSKI
Wszyscy straszyli tym podbiegiem, że na 30 km to będzie tragedia, ale mi udało się na niego wbiec bez żadnych problemów... Zaczęłam łapać energię od wyprzedzanych biegaczy... I w końcu na 33 km spotkałam swojego "pacemakera", który co prawda chciał mi uciec kilka razy, ale nie dałam się :-) Z Sebastianem trzymałam się naprawdę długo... Podbiegł do mnie na około 34 km i stwierdził, że jak go wyprzedziłam, to go zmotywowałam i... postanowiłam z nim biec ile dam radę... Widać było, że Sebastian ma siłę i wyprzedzał kolejnych biegaczy bez większego problemu, a ja w razie potrzeby chowałam się za nim od wiatru (a przynajmniej próbowałam) :-) DZIĘKUJĘ!...40 KM
To naprawdę już? Niemożliwe! Przecież to jeszcze tylko trochę kroków z wiatrem i jestem na miejscu! Gdy zobaczyłam bramkę odliczającą czas nie mogłam uwierzyć własnym oczom, że to już tak blisko :-) Nogi same biegły :-) Nawet miałam zapytać Sebastiana czy to na pewno meta i czy mogę już przyspieszać :-) W dodatku przed metą usłyszałam i zobaczyłam moich rodziców z Majką oraz moją siostrę z mężem :-) To musiało się udać! Wpadłam na metę z uniesionymi rękami - jest życiówka! 3:05:16! 12 miejsce OPEN, 6 Polka i 2 miejsce w kategorii blogerów :-) Jest też nowe życie! Mogę wszystko! Wystarczy tylko chcieć! Ehh... Jak ja kocham biegać maratony... Te przygotowania, tę niepewność co będzie na trasie i w końcu tę moc, którą się ma po maratonie...
PODZIĘKOWANIA
Gdyby nie pomoc najbliższych na pewno nie dałabym rady rozwijać swojej pasji, więc dziękuję:- mojemu mężowi i Majeczce za wsparcie w treningach i startach (chociaż mój mąż ma minusa za ten start i wybór meczu piłkarskiego)
- moim rodzicom, że zawsze chętnie zajmują się Majeczką
- siostrze Kimie, czyli mojemu najwierniejszemu kibicowi oraz Arkowi, który jest :-)
- moim drugim rodzicom za pyszne soczki, którymi wciąż wspierają moje zdrowie :-)
- Arturowi za treningi i złote rady, a Marcie za ciepłe słowa i kopniaki przed startem :-)
- Bożence i Jędrzejowi, że zawsze można od Was usłyszeć cudowne biegowe słowa wsparcia, a czasem ponarzekać na "los biegaczy"- Peli za super moc, której mi zawsze dostarcza przed startem swoim uśmiechem i wyluzowaniem
- bliższym i dalszym znajomym za super doping na trasie, w szczególności Radkowi, który nie wiem jak to zrobił, ale był chyba w czterech miejscach i zawsze chciał mnie ratować "kolką" chociaż ja akurat czułam kolkę w boku ;-) I za złotą radę odnośnie ostatnich 10 km ;-)
A po biegu oczywiście pizza lub burgery :-) Tym razem wygrała pizza w rodzinnym gronie :-) I... pierwszy raz od dwóch lat wypiłam piwo!!! Tak, tak... Karmię wciąż Maję, ale po prostu należało się, a Suwi twierdzi, że to dobre na sen... ;-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz